Celem tego artykułu jest omówienie tematu jakim jest superwizja poznawczo behawioralna, czy nadzór nad terapią poznawczą w kontekście nadzoru opartego na psychoterapii. Po krótkiej dyskusji na temat literatury podkreślającej znaczenie sojuszu nadzorczego, rozwoju terapeuty i poprawy dla klientów, kolejny nacisk położono na serię formatywnych rozmów podczas nadzoru terapii poznawczej, informujących o leczeniu młodego człowieka z niskim nastrojem w kontekście interpersonalnym. Artykuł koncentruje się na przeniesieniu treści tych dyskusji na terapię, a także założeniach superwizora, które mogą potencjalnie wpłynąć na wynik leczenia. Wynik terapii podsumowano, a artykuł kończy się szczegółowymi informacjami na temat własnych myśli i odczuć przełożonego, procesów decyzyjnych i planowania w relacji nadzorczej.
Opisano nadzór, czyli superwizję poznawczo behawioralną, jako współpracę, ułatwiającą proces z podwójnym celem. Pierwszym z nich jest rozwój pracownika, a drugim celem jest zapewnienie odpowiedzialnej praktyki. Aby to osiągnąć, zaproponowano trzyfunkcyjny interaktywny model nadzoru. Te trzy funkcje odnoszą się do zadania kształtującego, tj. Rozwoju osobistego i umiejętności superwizanta, zadania normatywnego, które odnosi się do monitorowania i oceny superwizanta, a po trzecie, zadania odbudowującego wspierającego dobre samopoczucie superwizanta.
Bernard i Goodyear wyróżniają trzy podstawowe kategorie modeli nadzoru, czyli czynności jaką jest superwizja poznawczo behawioralna. Według nich rozwojowe modele nadzoru koncentrują się na rozwoju superwizora i utrzymują superwizora dostosowanym do różnych potrzeb superwizantów na różnych poziomach szkolenia. W tych ramach niektóre rozwojowe modele superwizji mogą opierać się na psychospołecznej teorii rozwoju, a inne mogą obejmować teorię uczenia się poznawczego, koncentrując się jednocześnie na potrzebach zawodowych superwizora. Z drugiej strony modele procesu nadzoru jakim jest superwizja poznawczo behawioralna obserwują sam proces nadzoru.
Modele te interesują się nadzorem jako procesem edukacyjnym i związkowym. Jeden taki model został opracowany przez Hawkinsa i Shoheta, znany jako model siedmiooki, identyfikujący siedem zjawisk nadzorczych, na których superwizor może chcieć się skupić w dowolnym momencie. Model ten jest dalej nazywany modelem podwójnej macierzy. W pierwszej matrycy superwizor zwraca uwagę na relację superwizor-klient, aw drugiej matrycy koncentruje się na relacji superwizor-superwizor. Siedem oczu odnosi się do różnych trybów, których przełożony używa do poruszania się po różnych relacjach. Pierwszy tryb koncentruje się na kliencie, drugi na strategiach i interwencjach, które stosuje superwizant, po trzecie koncentruje się na relacji superwizant-klient, czwarty tryb koncentruje się na superwizowanym, piąty koncentruje się na relacji nadzorczej, szósty tryb ma miejsce, gdy przełożony skupia się na sobie, a tryb siódmy zakłada skupienie się na szerszym kontekście, tj. kontekście organizacyjnym i społecznym.
